SESSİZCE AKLIMDAN UZAKLAŞTIM

Sessizce aklımdan uzaklaştım

Uzunca, karşılaşmayacağım bir yere

 Ve dayadım sırtımı keder denen şeye

Ve çektim ayaklarımın altına içimi boğan sıkıntıları

Ve boşa verdim dünya denen şeyi

Vee bir öykü kahramanı olmanın kimliğini verdim kendime

Yıl  kaç bilmiyorum…

HAYAT

Yüzümü görmek istiyormuş hayat

Hangi yüzle?

Bana en yakın mevsimde yaptıkların yetmedi mi?

Üşümüş ellerim şimdi yeni bir sevda elinde

Ölüme beş dakika kala ne yazar

EY FİRAK

Ey firak denen serseri!

Gelme üstüme, harem mevsimi bilmem sıkarım

Dokunma bana,

Yüzünün rengini çizer, parçalarım.

Ey firak denen serseri

Gelme üstüme, dilimin ucunda ne varsa al götür üça üça

Tutunduysa gönlüm göğe

Hangi serserinin eli ayaklarından vurulmuş kalbime hüküm geçer?

YAPTIĞINI BEĞENDİN Mİ?

Ah! Halden anlamaz yüreğim

 Yaptığını beğendin mi?

Bir soluk namahrem cümleler mırıldayayım diye uzaklaşmıştım

KALBİME SAKLANDIM

Giderdim şiirlerin ta en tepesine

Ve yazardım en bakirce cümleleri

Arar bulurdum seni dizelerimin orta yerinde

Ve çıkmazdım hiç vefanın en sağlam sözünden

Sonra söz tükendi

 ve saklandım kalbimin en karanlık yerine

SIĞINAK

Düşlerime sığındım

Yıkılırken zihnimdeki sevinç dizeleri

Kendime adadım hüznü

boy boy büyürken çocukluk yılları hüznün

EY AŞK

Aşkın gözü körmüş

Dünyanın da iki gözü

Evlendirsek mi ne!

Sonra da Züleyha ile bir taht kurup temaşa etsek mi ne!

Ey Aşk!

Bu dünya seni aldatır demedi deme!

Ah gönlüm sana kim dedi ki Aşkı perçeminden tut !

RUHUMUN MAHZENİ

Tadilat var!

Ruhumun mahzenine iniyorum tadilat var

Aklımı başımdan alıyorum terkibat var

Habersiz misafirleri yakıyorum kıyam var

Dokunmayın bana cellâdımı arıyorum; bahar var

Dünyayı da sırtıma verseniz omuzlarım

NEREDEN BULAŞTI BU HÜZÜN

Nereden bulaştı bu hüzün bana

Alıp gezdiriyor beni  gittiği her yere

‘’Göz koydum öğrettiklerine’’ dedimse namerdim

Yüküm hafif, dünyayı da verin sırtıma bari

Yok  kardeşim, bu dünya bana bir beden büyük.

Sabahı getirdim, akşamı  Allah kerim demek düştü bana

HÜZNÜN DÜŞTÜĞÜ YERDEYİM

Hüznün düştüğü yerdeyim Anne

Şu sıralar yer arıyorum üzülmemek için Anne

Boş vermişliğin kollarına verdim kendimi Anne

Ve boşa saldım,

Kafamdaki arı kovanı gibi dolaşan sözcükleri, kavramları

Ve sildim saklımdaki saklıları Anne

Ah Anne ! suçum hala taze

ŞİİRLERİME YAŞIT OLANLAR

Sahi sabah namazı’nın vaktini sadece imamlar mı bilir Anne?

Gecenin bağrına saklanmış sevdalılar bilmez mi Anne?

Şiirlerimle yaşıt olanlar, şiirlere saklanmak isteyenler,

Kendi yasını tutanlar, adı yorgunluk olanlar bilmez mi Anne?

Artık yerim şiirdir Anne!

EY NEFİS

Ey nefis, yüzün gün görmesin; aldattın beni

Geceyi gündüze katsam, bir neslin ibadetini de işlesem

Yine temizleyemem arkanı

AH YÜREĞİM

Düşen hamile bir cümleye bağladım

Dostumun kursağındaki ilgiyi

Ah yüreğim, sana doğru gelen hangi cümlenin zifafında

Tezyine bürünüp kapıda amade olmadın ki

Hangi paspal cümlenin ayak yerlerine

 Damatlığımı sere serpmedim ki!

EY HÜZÜN II

Ey hüzün hazretleri, seni en çok bu mevsimde sevdim

En çok bu baharda ziyafetlerime buyurdun.

Nereye saklansam elinle koymuş gibi beni buldun,

Gurbetten dönen sevgili gibi bana koştun.